Vier jaar wonen wij nu in onze koopwoning. En we hebben het absoluut heel fijn hier. Onze tussenwoning is licht, fris en de afgelopen jaren veel overzichtelijker en opgeruimder geworden. En het belangrijkste; hier voelen we ons thuis. Maar ons droomhuis, dat is het niet. En dat wisten we ook wel van tevoren. Dit huis was perfect voor hoe we toen in het leven stonden. Net samenwonend, klaar om ons te settelen en een kinderwens in ons achterhoofd. 

Toekomstdromen 

Naar onze verwachting zouden we in dit huis kinderen krijgen, meer gaan verdienen en na een jaar of 10 zouden we dan verhuizen naar een twee onder één kap woning. Ik had dan altijd een beeld in mijn hoofd van hoe dat huis eruit zou zien: Een woonkamer met meerdere zithoekjes. Een keuken met kookeiland. Een zolder met heel veel opbergruimte. En minstens 1 hobbykamer. Terugkijkend zie ik dat dit nooit echt ‘onze’ droom was, maar een redelijk standaard droom in de lijn der verwachting die we op onszelf projecteerden. 

Willen we wel groter wonen? Is harder werken, meer onderhoud en schoonmaken ons dat wel waard?

Natuurlijk hadden we woonwensen die we mee hebben genomen in de zoektocht naar een woning, maar echt kritisch naar onze overtuigingen kijken deden we toen niet. We keken wat we konden lenen, waren wel zo slim om aardig onder dit bedrag op zoek te gaan (we wilden niet meer kwijt zijn aan hypotheek dan we eerder aan huur kwijt waren) en keken wat we voor dat geld konden krijgen. 

Grote mensenhuis

Terug naar 2017. Super trots waren we toen we de sleutels kregen van ons grote mensenhuis met voor- en achtertuin, balkon, schuur, garage en zolder met volop bergruimte. Waar we in ons appartement trots waren op een vaste trap en een wasmachine voor ons alleen, waren we in ons grote mensenhuis trots op al het bovenstaande en het feit dat we vanaf onze studio 2 jaar later ons woonoppervlak verzesvoudigd hadden. Ik schepte daar zelfs nog over op door (totaal onbelangrijk) in de bio van mijn interieur account ons woonoppervlak te vermelden.

Van overbodige luxe naar overbodige ballast

Trots op ons huis ben ik nog steeds. Maar onze wensen zijn nogal veranderd. Ook nu met een kind gebruiken we lang niet alle ruimte. Al die extra ruimte voelt niet meer als overbodige luxe, maar als overbodige ballast. Ik zei laatst tegen een vriendin dat als het kon, ik zo onze zolder van ons huis liet tillen tegenover vermindering van onze vaste lasten. 

We hebben gemerkt dat je snel geneigd kan zijn ruimte die je hebt ook maar te vullen. Lege ruimtes in huis kunnen onrustig voelen, alsof je er nog wat mee moet. Dat maakt dat je niet kritisch kijkt naar wat je wilt, want je hebt die ruimte nou eenmaal. 

Ongeopende verhuisdozen

Zo verhuisden wij dozen van onze opbergvide van ons appartement in één rechte lijn naar onze nieuwe zolder. Pas toen we gingen minimaliseren keken we kritisch wat er eigenlijk in die dozen zat. We schrokken daar best van. Er was van alles mee verhuisd wat we dubbel hadden vanuit de tijd dat we allebei alleen woonden. Een extra tv, extra magnetron, extra servies en bergen boeken van onze studietijd die we nooit meer open sloegen. Allemaal spullen waarvan we niet meer wisten dat we het hadden die al die tijd onnodige ruimte innamen. Dat besef en het verder minimaliseren zorgde ervoor dat er een knop bij ons omging.

Kleiner is fijner

We gingen kijken naar hoe wij ons leven zelf zouden willen inrichten. Willen we wel groter wonen? Is harder werken, meer onderhoud en schoonmaken ons dat wel waard? Het antwoord was nee. We willen juist kleiner wonen. Wonen in een huis waarin we de oppervlakte echt benutten. Kleiner binnenshuis, vrijer en natuurlijker buitenshuis. Een duurzamer huis dat past bij ons, in plaats van dat wij ons in een huis passen. 

Simpel geluk

Als ik nu nadenk over mijn droomhuis zie ik mezelf zitten op de rand van een vlonderterras, blote voeten in het gras. Jurre komt aanlopen met een kopje thee en Evie rent door het gras en plukt bloemen. Simpel geluk. 

Ik weet dat dat moment komt dat we ons droomhuis vinden of het zelf gaan bouwen. En tot die tijd loop ik op blote voeten door onze fijne tuin, blijft de bergruimte op zolder zo goed als leeg en kijk ik ‘s avonds vanuit de hangmat naar de gekleurde lucht. Want ook dat is simpel geluk.

Zoveel mensen, zoveel wensen

Ik deel ons verhaal omdat jouw woonwensen misschien ook wel veranderd zijn door minimalisme. Of misschien is die twee onder één kap woning voor jou wel een droomhuis. Zoveel mensen, zoveel wensen. Het gaat erom dat je niet mee gaat in maatschappelijke verwachtingen, maar bewust kiest voor hoe jij wilt wonen.

The following two tabs change content below.

Sanne

De ene helft van Stelletje Minimalisten. Degene die droomt van een klein huisje in de natuur.