Ik loop door de bouwmarkt en wacht bij de kassa tot ik de rij kan passeren met mijn kleurstalen. Mijn oog valt op een jonge man die druk append bij de kassa staat. Hij kijkt even op als hij aan de beurt is, appt door, betaalt, appt door, pakt zijn siliconenkit en loopt al append weg. 

Ik loop naar huis, de spoorbomen sluiten. Ik sta met een vijftal mensen te wachten op een langsrazende trein. Om de beurt pakken ze hun mobiel. De mijne brandt inmiddels ook in mijn zak. Automatisch heb ik het gevoel hem ook te moeten pakken. Ik negeer dat gevoel en kijk om me heen. Glimlach naar een oudere vrouw die aan komt lopen zonder mobiel. Die er waarschijnlijk thuis één heeft waarmee ze haar kleinkinderen af en toe een smiley stuurt. De spoorboom gaat open, de iPhones in de zak en er komt weer beweging.

We zijn gewend geraakt de lege momenten op te vullen met nieuwe prikkels en informatie.

We zijn gewend geraakt de lege momenten op te vullen met nieuwe prikkels en informatie. Om alles even snel tussendoor te doen. Want multi-tasken is de norm. Maar niemand is gemaakt om te multi-tasken. Om steeds een nieuw tabblad in je hoofd te openen.

Als kind konden we het zo goed, in het moment zijn. Verwonderd zijn over wat je ziet en daar met volle aandacht naar kijken. En dan alleen met datgene bezig zijn. 
Ik kan me goed herinneren hoe mijn broers en ik vroeger naar buiten holden als we het gepiep van de vuilniswagen hoorden, om toe te kijken hoe de vuilnisbakken op de kop hingen en geleegd werden. Ik kan inmiddels interessantere dingen verzinnen om naar te kijken, maar het idee ervan was fijn. Met volle aandacht je verwonderen over wat je hoort en ziet. 

Laatst deed ik dit met een wandelmeditatie. Ik werd me bewust van met hoeveel aandacht ik binnen of buiten mezelf was. Het is leuk om daarmee te oefenen. Rondwandelen en alles horen en zien, opnemen wat er om je heen gebeurt. Met al je antennes open prikkels laten binnenkomen. Of juist je aandacht naar binnen. Met een ‘soft focus’ de omgeving zien maar je richten op je ademhaling en op de stappen die je zet. 

Stilte voelt soms ongemakkelijk. Het is alsof ons hoofd alarmen geeft op het moment dat we even niks doen. En dus scrollen we door Instagram als onze gesprekspartner tijdens een etentje naar de wc gaat.

Stilte voelt soms ongemakkelijk. Het is alsof ons hoofd alarmen geeft op het moment dat we even niks doen.

We vullen de stilte, terwijl die momenten nou juist zo waardevol zijn. Even ademen, even voelen hoe het met je gaat. Zie het als een kleine check bij jezelf. We horen ons gevoel niet, als de we er continu nieuwe informatie in stoppen.

En dus staan mijn notificaties uit, heb ik applimieten ingesteld, beantwoord ik mijn appjes op vaste momenten op de dag in plaats van tussendoor. Probeer ik te single-tasken. En vandaag ga ik naar het bos met mijn dochtertje. Om door haar ogen naar het wuiven van de bomen te kijken. Me te verwonderen over hoe mooi het is. Spinvis zingt het zo mooi ‘Erf de ogen van je kind, kijk erdoor.’ 

Wat zijn jouw even-niks momentjes?

The following two tabs change content below.

Sanne

De ene helft van Stelletje Minimalisten. Degene die droomt van een klein huisje in de natuur.