Ik was 11 toen ik wist wat ik wilde worden. En dan bedoel ik niet het soort wat je wilt worden dat je in vriendenboekjes op de basisschool schrijft. In vriendenboekjes schreef ik moeder (gelukt), kapper, dolfijnentrainer en brandweerman (ja echt). Maar toen ik 11 was, was ik er echt over uit. Ik wilde kinderen en gezinnen helpen. En dan vooral degenen waar het niet makkelijk verliep. De jeugdzorg, dat leek me wel wat. 

Best jong misschien om zo’n beroep voor ogen te hebben. Maar ik was sowieso veel bezig met de wereld om me heen. Vroeg me af waarom je de ouders van sommige klasgenootjes nooit zag, of waarom ze altijd chips mee hadden voor de pauze. En toen de meester aangaf dat een meisje zich alleen voelde in de klas, gaf ik me direct op voor een speelafspraakje bij haar thuis. Spreekbeurten hield ik niet over mijn konijn, maar over goede doelen zoals Unicef, of problematieken zoals eetstoornissen. Anderen willen helpen zat dus al vroeg in me. 

Vervolgens op de middelbare school vond ik vakken zoals maatschappijwetenschappen het leukst. En na mijn diploma ging ik Social Work studeren. Daar zat ik goed op mijn plek, zeker toen ik stage ging lopen en me kon specialiseren in Jeugd en Gezin. Na mijn jaarstage en afstuderen bleef ik hangen bij mijn eerste werkgever. Eerst als flexer met ander werk ernaast, daarna al snel in vaste dienst op een dagbehandelgroep. Mooie, leerzame, vaak ook pittige jaren waren dat. Lief en leed gedeeld met collega’s. Ouders en hun kinderen zien opbloeien. Dankbare ouders, maar ook vaak weerstand en schrijnende verhalen. Bijzondere kinderen met een specifieke aanpak. 

Toen ik zelf moeder werd, veranderde mijn kijk op mijn werk. Ik kon de weerstand van ouders beter begrijpen, want hoe kwetsbaar is het als het niet goed gaat met je kind en met jou als ouder? Je laat dan niet zomaar iemand in je gezin toe. 

Tijd voor iets nieuws

Met de komst van onze tweede dochter, werd het thuis drukker. Ook had onze oudste dochter inmiddels ongeveer dezelfde leeftijd als de kinderen die ik op mijn werk begeleidde. De hele dag in de pedagogische modus kostte me steeds meer energie. Ook het jeugdzorgsysteem en de moeite om dingen van de grond te krijgen, ging me steeds meer tegenstaan. Ik voelde dat het tijd was voor iets nieuws.

‘Ook al verloopt iets eerst volgens ‘het boekje’, dat betekent niet dat je geen nieuw boek mag gaan schrijven.’  

Intussen was rust en ruimte in mijn leven, minimalisme en persoonlijke groei steeds belangrijker voor me geworden. Van onze blog kreeg ik vaak meer energie dan van mijn baan. En zo zat ik eerder dit jaar met Jurre op de bank en deelde ik mijn twijfels en frustraties. Zou ik ermee stoppen? En wat ga ik dan doen? Is dat wel slim, die zekerheid opzeggen? We hebben net een nieuw huis gekocht. Jurre moedigde me aan mijn energie te volgen en dus te stoppen. We spraken af dat ik de ruimte kon nemen om te zien wat ik precies wilde gaan doen. Maar dat dit voor nu de jeugdzorg niet meer was, was duidelijk.

En zo stopte ik deze zomer, na ruim 10 jaar in vaste dienst. Zonder concreet plan, maar met frisse energie om nieuwe toffe dingen aan te gaan. 11 was ik toen ik wist wat ik wilde worden. 21 was ik toen ik een vaste baan had in de jeugdzorg. 31 ben ik nu ik heb besloten iets heel anders te gaan doen. 

Rust in de tent

En dat andere is inmiddels concreet geworden. Ik ga nog steeds anderen helpen, maar op een heel andere manier. Ik begin voor mezelf! Met Rust in de tent, ga ik als Professional Organizer aan de slag. Door middel van opruimcoaching en hulp bij het organiseren van je tijd en taken, maak ik een leven met meer rust, meer tijd en meer ruimte bereikbaar. Ik geloof erin dat onze huizen en agenda’s ons meer zouden kunnen dienen, in plaats van dat we ons laten leiden door volle huizen en volle agenda’s. Mocht je toe zijn aan meer rust, meer tijd en meer doen wat je echt wilt? Leuk als je me vast gaat volgen! 

Schrijf een nieuw boek

Wat ik hier vooral met mijn verhaal wil zeggen, het is nooit te laat om van richting te veranderen. Of het nou in je baan, je dromen, je doelen of je omgeving is. Ook al verloopt iets eerst volgens ‘het boekje’, dat betekent niet dat je geen nieuw boek mag gaan schrijven.

Volg je energie, dan zit je altijd goed. Laten we vooral niet wachten tot ons pensioen om onszelf tot prioriteit te maken. Mijn vader heeft zijn pensioen niet gehaald, dus ik ben me hier extra bewust van. Je kunt alleen maar hopen dat je dat haalt in goede gezondheid, maar dat weet je niet. Alles wat je hebt is nu. Vergeet dus niet om af en toe even afstand te nemen en als een helikopter boven je eigen leven te hangen. Wie weet waar je energie volgen je dan allemaal brengt!

The following two tabs change content below.

Sanne

De ene helft van Stelletje Minimalisten. Degene die droomt van een klein huisje in de natuur.